Buitengewoon

Dit is waar mijn reis begon... 

Opgroeiend in een gebroken gezin waar religie een grote rol speelde, merkte ik al van jongs af heel wat onevenredigheden.

De onevenredigheden in zowel het geloof dat mijn beide ouders uitdroegen en hun werkelijke gedrag daartegenover, als de onevenredigheden in de kerk toonden me al snel dat liefde meer is dan geloven in iets buiten onszelf. 

Mijn zoektocht naar het begrijpen van het bovennatuurlijke is daar gestart... Het kunnen vatten wat het 'goddelijke' inhoudt en waar dit ons naartoe brengt, dreef me al gauw in een kluwen van verwarring. 

Hoe kan het dat mijn ouders enerzijds en de mensen in de kerk anderzijds zo ver van die zogezegde liefde verwijderd waren? Ik zag weinig verschil met mensen die niet 'geloofden'. De veroordelingen bleven hetzelfde of waren zelfs nog groter in de kerk, de afwijzingen waren evenveel aanwezig, de kortzichtige denkwijzen waren alom tegenwoordig, de 'satan' had een te grote ruimte in de preken en God was een onverbiddelijk opperwezen die zijn oordeel zal vellen op de dag dat je voor de hemelpoorten staat. 

Op mijn 17de keerde ik me voorgoed af van religie. Mijn interesse in het bovennatuurlijke bleef bestaan. 

Op mijn 26ste werd ik voor de eerste keer mama. Bij volle maan werd mijn prachtige dochter geboren. Een zotte en angstige nacht. Bevallen van je eerste kindje is je volledig overgeven, weg met controle, je lichaam bepaalt, vertrouwen op de medische hulpverleners en hopen dat alles goed komt. 

En alles kwam goed... 

Mijn dochter was en is nog steeds een rustige meid die haar leven vormgeeft vanuit een diep vertrouwen. 

Als klein kind kwam ze al snel met verhalen van dingen die ze zag, maar niet kon verklaren. Kinderlijke verbeelding dacht ik. 

Ik zette in op veiligheid en veel nabijheid bieden. Tot de leeftijd van 4 of 5 jaar ging ik elke avond samen met haar naar haar kamer zodat ze rustig kon inslapen. Tot ze dit niet meer nodig had. 

Toen begon ze te slaapwandelen. Een aparte ervaring waar zij zich de volgende dag niets van herinnerde. 

Op de leeftijd van 9 jaar werd haar broertje geboren. 

We verhuisden naar een andere woonst. Al snel kwamen er nieuwe verhalen over een meisje op haar kamer, spulletjes die vanzelf bewogen. Ik zag het nooit. Tot wanneer mijn dochter alles filmde. 

Naarmate mijn zoontje ouder werd en meer en meer speelgoed had dat geluid maakte, werd ook mijn aandacht getrokken naar onverklaarbare dingen. Speelgoed dat plots afspeelde was de grootste uitdaging. We woonden kort bij een spoorweg. 

We onderzochten of speelgoed afging door de trilling die voorbijrijdende treinen konden veroorzaken in het huis. Ook al lagen er tientallen meters tussen de spoorweg en ons huis.

Tot plots tijdens een nacht hun papa me wakker schudde, heel geïrriteerd dat er een speelgoedje hem de nacht wakker hield omdat het aan- en afsprong. Dit kon dus niet meer door de trilling van voorbijrijdende treinen komen. 

Hij kon het speelgoed niet vinden en vroeg me om zelf te gaan kijken. Veel speelgoed stond in de woonkamer. 

Op het moment dat hij me dit vertelde hoorde ik ook het speelgoed afgaan. Ik stond op en het speelgoed stopte. 

In gedachte bedankte ik de 'geest' voor het zich willen kenbaar maken. Intuïtief, want wist ik veel op dat moment...

Ik gaf het de opdracht om het speelgoed terug te laten afspelen zodat ik het kon vinden. Het speelgoed ging terug af. 

Wanneer ik de woonkamer binnenkwam, stopte het opnieuw. Ik vroeg om het speelgoed weer te laten afgaan en het sprong weer aan. 

Afgaand op het geluid vond ik het speelgoed in de blokkendoos. Ik wilde het uitzetten, maar de knop bleek op off te staan. 

Ik bedankte de 'geest' om me naar het speelgoed te leiden. Ik gaf aan dat het 's nachts was en dat we graag wilden slapen. En vroeg om het speelgoed met rust te laten. De 'geest' luisterde. 

Zelf had ik door de jaren heen eerder voorgevoelens, in de nabije toekomst kunnen kijken, zonder het te weten. Dromen over en denken aan mensen die binnen het jaar overleden bijvoorbeeld. Nu zal je misschien denken: "hoe eng is dat?"

Ik vond het niet eng, maar wel intrigerend. Hoe kon ik dromen over mijn schoonmoeder die me meenam in de zee en met me een bezoek bracht op oncologie met de boodschap dat ze goed was aangekomen. En zich hier veilig voelde en de volgende dag telefoon krijgen met de mededeling dat ze was overleden? 

Hoe kon ik in Slovenië denken aan iemand die ik al lange tijd niet meer gezien had en bij thuiskomst horen dat die persoon gestorven was? We hadden niet zo een nauwe band met elkaar. 

Hoe kon ik dromen over een gebouw, waar ik nooit geweest was en later een buslijn nam voor de eerste keer, op weg naar een vriendin dat net verhuisd was, en plots voorbij dat gebouw reed met die bus? 

Op een dag vroeg ik me af waarom ik aan iemand dacht dat ik nog maar 1 keer ontmoet had maanden geleden. Ik zat op de tram op weg naar huis na een werkdag. Het was een vriendin van een buurvrouw. Ze was toevallig die dag maanden geleden op bezoek. Verder had ik geen connectie met haar tot ze plots door mijn gedachten ging. Uit het niets ... Ik stapte af aan de tramhalte en daar stond ze, klaar om in te stappen nadat ik was afgestapt. Ik heb haar daarna nooit meer gezien. 

Het intrigeerde me... En de vragen groeiden meer en meer. Wat was dit?? 

Wat overkwam me? Wat moest ik hier mee?

Mijn zoontje werd ondertussen ook ouder en mondiger. De papa en ik besloten elk onze eigen weg te gaan. 

We verhuisden opnieuw. 

Mijn zoon begon eveneens verhalen te vertellen over het zien van schaduwen. Hij was 4 jaar. Kinderlijke verbeelding dacht ik. 

Ook met hem bleef ik veiligheid en nabijheid creëren. 

Geen van mijn beide kinderen zijn heel erg bang geweest, maar vroegen zich wel af vanwaar ze al die dingen zagen. Samen met hen groeide ook mijn nieuwsgierigheid en verlangen om antwoorden te krijgen. 

Op een avond zag mijn zoon meermaals schaduwen langs op de muur verschijnen. Hij omschreef het als stilstaande beelden die naar ons keken. Ik zag niets. 

Hij was enkele maanden daarvoor op een nacht wakker geworden en zag een meisje naast mij staan. En ik dacht nog steeds: kinderlijke verbeelding. Maar begon het toch wat creepy te vinden. 

Tot die éne avond, verschillende keren zei hij dat er schaduwen op de muur verschenen. Door werken sliep ik samen met mijn zoon in dezelfde kamer. De nacht die volgde op die bewuste avond werd ik wakker. En ik zag 2 lichtstralen vanuit de grond richting plafond schijnen. Ze raakten het plafond niet. Een lichtstraal naast zijn bed ter hoogte van zijn hoofd en één naast mijn bed aan mijn voeten. 

Ik was eerst verlamd, maar kon me al snel herpakken en de nieuwsgierigheid nam het over. 

Het toiletbezoek diende zich aan. Met een klein hartje sprong uit bed richting badkamer. Bij mijn terugkeer waren de lichtstralen verdwenen. Ik was teleurgesteld maar ook opgelucht. Ik viel weer in slaap. Wat een toeval in synchroniciteit of toch niet? 

Dit was dé ervaring waarna ik besloot om op zoek te gaan naar antwoorden. Ik wilde weten wat dit was. Zonder te weten wat 'dit' betekende. En kwam terecht in het mediumcollege. 

In een volgende blog vertel ik graag meer over mijn zoektocht naar antwoorden en hoe de opleiding mediumschap me hielp in het verklaren van al deze ervaringen. 

Veel liefs, 

Ellena